Je bent onderweg

Soms krijg je een etiket opgeplakt: ziek, psychisch kwetsbaar. En voor je het weet, ga je je daar ook naar gedragen. Alsof je stilstaat. Alsof je stuk bent. Maar wat als je niet stuk bent? Wat als je niet ziek bent, maar herstellend – op weg naar een versie van jezelf die sterker, bewuster en meer in balans is?

Ik geloof niet in mensen repareren. Ik geloof in ruimte maken voor herstel. Voor beweging. Voor stapjes. En ik zie keer op keer hoe het lichaam, als het maar weer een beetje vertrouwen krijgt, zélf aan het werk gaat. Niet altijd snel. Niet altijd spectaculair. Maar wel écht.

Herstellen betekent niet dat alles ineens goed moet gaan. Het betekent: stilstaan bij wat je nodig hebt. Hulp durven vragen. Niet alleen kijken naar klachten, maar ook naar kansen. Waar kun je ontspannen? Waar zit nog ruimte? Wat wil je lijf je misschien vertellen?

Ik zie mensen niet als casussen, maar als verhalen in beweging. En als ik ergens in geloof, dan is het dat we onderweg altijd iets kunnen bijleren, loslaten of hervinden.